16 sep Zorgondersteuning vzw blogt: “Hoe sterk is jouw ketting?”

Uw coördinator kroop voor het eerst sinds lange tijd terug in haar pen, en dit is het resultaat:

“Wie mij persoonlijk kent weet dat ik naast het ‘petje’ Zorgondersteuning ook regelmatig een helm draag. Een paardrijhelm dan wel.

Jawel, mijn hobby is paardrijden. Niet zomaar een beetje rijden, ik (probeer serieus) te trainen zodat ik het goed kan doen op wedstrijd. Niet zomaar een beetje hobby, best wel gepassioneerd. Ik was het meisje dat in de lagere school op de speelplaats ‘galoppeerde’ in plaats van liep.We kennen er allemaal wel zo eentje, toch?
Maar goed. Gepassioneerd paardrijden dus. Bijna elke dag kan je me op de manège vinden. Ik reken de stalhouder dan ook een beetje tot mijn ‘organisatie’, die naast de stalhouder ook nog bestaat uit mijn hoefsmid, mijn lesgeefster, mijn dierenarts(en) en mijn grooms. Groom is dan weer zo’n fancy paardrijwereld-woord dat gewoon hulpje betekent. Voor de wereldkampioenen zijn dat mensen die daar voor betaald worden, voor de gemiddelde ruiter (ik) is dat zijn familie en/of vrienden.

Ik mag van geluk spreken met zo’n team rondom me. Ik kan ze allemaal in nood bellen.

En toch … was ik recent aan het sukkelen. Die nieuwe oefening wil maar niet lukken. Die progressie de we zouden moeten maken is niet oké. Doelen worden te laat gehaald.
Alleen … ik kan het. Mijn paard zou het ook moeten kunnen. Er was geen pijn, geen wondjes, geen ontstekingen. De hoefijzers waren prima, de tandarts was nog maar net geweest, de conditie is tip-top, het eten ook.
Ik haalde een van mijn grooms erbij. Een kritisch oog kan nooit geen kwaad, toch? Toen kwam de verlossende vraag: “Zit jij eigenlijk wel lekker?”.

Eeeh… eigenlijk … niet nee.

Ik nam de ligging van mijn zadel eens kritisch onder de loep. Dit ligt gewoon helemaal niet goed!
Stel je voor dat jij met te kleine schoenen zou moeten hardlopen…

Na een depannage door een stalgenoot en een belletje naar de zadelpasser gaat die oefening opeens wel. Ik zit wel lekker.  Mijn doelen zijn opeens weer doelen in plaats van wensen.

Laten we het even vertalen naar de werkvloer:

Mijn groom heeft een Gemba Walk uitgeoefend en de vinger op de zere plek gelegd.

De persoon die de Gemba Walk uitoefende is op de hoogte van de processen die moeten gebeuren, maar is er niet mee verworven. Met andere woorden: hij of zij kan er kritisch, nuchter en bevooroordeeld naar kijken.

Maar vooral belangrijk: ik ging er niet van uit dat ik het wel beter zou weten want “dit is wat ik elke dag doe! Ik rijd elke dag met dit zadel!”. Ik stond open voor aanpassingen. Uiteraard is dit ongemakkelijk, maar ik haal er ondertussen wel mijn voordeel uit.
Wat zeg ik? Mijn organisatie en haalt er voordeel uit. Nu we terug op weg zijn richting onze doelen is de motivatie om ze bereiken er terug.

En jij, heb jij al naar je zwakste schakel gezocht?

Meer lezen over Gemba Walk kan ook altijd in dit artikel.